copyright pieter maes

Een manier van verwerken is schrijven. Op zaterdag 26 mei zal een man met ijzingwekkende koelbloedigheid een aanslag plegen in het Joods Museum in Brussel. Het is voor de families een drama. Maar ook voor een hulpverlener een opdoffer van formaat. Plots lijkt de wereld  minder mooi dan gisteren… Het verwerken kan beginnen.

__________________________________

Ik ga naar huis na een wacht van 26 uur. Een wacht die ik niet snel ga vergeten. Vier gezichten gaan me bijblijven.

Ik verlaat een andere stad dan die waar ik gisterenmorgen mijn shift begonnen ben…

Het komt pas echt binnen als je in je wagen stapt, weg uit je beroepsomgeving. Als je op weg bent naar je gezin, je familie, je vrienden,… Het zijn de momenten wanneer je de muziek loeihard zet en even weg wilt zijn van alles. Wanneer beelden die op je netvlies gebrand staan hun plek moeten vinden. Wanneer je beseft hoe dankbaar je moet zijn voor alles wat je kan liefhebben. Wanneer je, aan de afrit Leuven, merkt dat je het hele traject van Brussel naar Leuven met een richtingaanwijzer aan hebt gereden…

Het was iets voor vier uur, een zonnige zaterdag namiddag in de Brusselse Marollen. We hebben een rustige wacht. Maar het blijkt stilte voor de storm… Wanneer de beepers afgaan en blijven afgaan, voelen we dat er iets grondig mis is. De urgentieverpleegkundige racet naar onze ziekenwagen. De stemming is gezet. De eerste ziekenwagen en een MUG vliegen de site van het Sint Pietersziekenhuis al af. We volgen er vlak achter. De straten worden tunnels, je probeert je (mentaal) voor te bereiden. We komen zeer snel, zo goed als gelijktijdig, aan in de Miniemenstraat.

Ter plekke vallen we terug op automatismen. Op wat we daar vinden kan je niet trainen of oefenen. Alledaagse mensen liggen er op de grond.  Allen de dierbare van andere mensen.  Mensen zoals u en ik. Iemands oma, vader, zoon, zus,…

Het geroep begint. We proberen zo snel mogelijk de middelen optimaal te spreiden. Onze inspanningen om iemand te redden zo efficiënt mogelijk in te zetten. De doc ter plekke vraagt over de radio om versterking. Zelfs voor een doorwinterde MUG-arts als hij is dit een ijskoude douche. Allemaal moeten we door de mentale muur gaan, verder werken, even niet nadenken of stil staan bij wat er gebeurt is. Proberen te redden wat er te redden is. Maar als snel groeit het besef dat de aanvaller vreselijk efficiënt is geweest. We wisselen blikken uit en delen elkaar mee wat we denken… Dit is een aanslag.

Iedereen heeft ter plekke het beste van zichzelf gegeven. Iedereen moest een stap verder gaan dan normaal van hem of haar verwacht kan worden. Het is een ervaring die ons zal bijblijven en binden als hulpverleners.

Later, terug in de post komen we  op adem. Vragen aan elkaar of het gaat. Van urgentie-arts over verpleegkundige tot brandweerman-ambulancier. Iedereen is begaan met iedereen. Dit zou niemand hoeven meemaken. ‘s Avonds zie je de familie aankomen. De broer, de vader,… Het plaatje wordt volledig. De patiënt krijgt een leven. Het weegt. We gaan de nacht in.

De volgende dag moet je dan gaan stemmen… De politiek… Zij moesten hierop reageren. Maar het minste wat je mag verwachten is dat dit sereen gebeurd.

Het was toeval dat een Belgische top-politicus ter plekke was. Het siert hem dat hij adequaat en snel de hulpdiensten heeft gebeld. Het is ieders burgerplicht. Hij snelde te hulp. En dat hij kwam kijken terwijl we aan het werk waren, is ook des mensen. Sommige mensen keren zich af, sommigen kunnen niet weerstaan aan de drang om een blik te werpen. Ik kan het hem vergeven.

Maar moest hij daarna echt  via twitter verkondigen dat hij bij de eersten ter plekke was en er nog steeds was? Met zo’n publieke status moet men toch beseffen dat het de enorme mediastorm alleen maar nog zou aanwakkeren.  Het besef kwam blijkbaar later, de bewuste tweets zijn verdwenen…

De media zouden het nog een stap verder nemen. Ons materiaal is nog niet gekuist, onze ziekenwagens nog maar amper terug operationeel of La Dernier Heure, VTM en Het Laatste Nieuws publiceren foto’s van twee neergekogelde slachtoffers. Het eerste slachtoffer is aan de hand van kledij en attributen ongetwijfeld herkenbaar voor familie. Het tweede wellicht ook. Dat ik zelf, als hulpverlener ook herkenbaar ben voor mijn vrouw en familie is eigenlijk bijzaak. Maar… het maakt je furieus. Je wilt niet dat je kinderen, je vrouw,… zo vernemen wat je aan het doen bent. Hoe kan je echter van de pers respect verwachten voor hulpverleners (en hun familie) als ze zelfs geen respect hebben voor de slachtoffers zelf en hun familie… Het is de rottende fond van de rioolpers waar opbod de enige strategie is in tegenstelling tot inhoud.

Ik wou dat ik kon zeggen dat de pers en de politiek volgende keer anders zou reageren. Maar ik vrees er voor. Dat gewicht heb ik niet. Trouwens, het is nu eerst aan de families van de slachtoffers. Dat ze in rust, met ruimte en sereniteit afscheid kunnen nemen van hun dierbaren.

Ik wou dat ik kon zeggen dat dit niet meer zal gebeuren… Maar ik vrees er voor.  Het enige wat ik zeker weet is dat wij, brandweermannen en ambulanciers, er de dag van morgen terug staan.

__________________________________

Het parket heeft beelden van de dader vrij gegeven in de hoop zo de dader te kunnen vatten. Gelieve deze link  te bekijken en verder te delen via alle beschikbare kanalen.